It rûn yn juny op it lêst,
dat alle hollen rekken leech,
it wie op skoalle net te kearen,
mar bûten lei it ark fiif heech
om troch te gean mei learen.

Yn ’t earst rûn alles like bêst,
de peddels rekken glimmend wiet,
de kano’s skeaten rap as spearen,
mar jonges songen ’t âlde liet
fan no net langer leare.

De ien rûn fol, kaam yn de rêst,
de oar glied troch, it leedfermaak
wie yn de hollen net te kearen,
de wetterkano joech de taak
mei ’t easfet ek te learen.

De kano rûn de helling ôf,
wer leech, wylst trije jonges wiet
de holle nei de oaren kearden,
it wie diskear it nije liet
om fan de ramp te learen.

It minskdom as model:
op basis fan de wittenskip
in rjochte streek fan stip nei stip
en sa yn tel.

Foarearst de rjochte dyk
en twads en treds de berm en sleat,
sa rûn gjin parallel ferkeard,
elk streekgelyk.

De hazzemaster spant
syn eachstreek by de rige lâns,
mar ien hat dwerse streken: Hâns,
de kwerulant.