Neat is bliuwend op ‘e ierdplaneet,
al is it ek fan ’t hurdste stiel,
de tiid giet troch, grypt alles beet,
lûkt útinoar wat wie earst hiel.

’t Giet nei boppen ta as in raket,
fier boppe tsjerketuorren út,
de mins wurdt yn de hichte set,
der is gjin tiid foar in dispút.

As de wjerljocht komt er waanwiis del
en flammet fjurrich op syn flecht,
de helswaai makket him net kjel,
hy wit fan firtueel en echt.

As it lûd ferstommet, is it oer,
der komt in brek, it rekket plat,
wat oerbliuwt, is de tsjerketoer,
ek dy treft ienris ’t selde lot.

Earst yn de neinacht giet it op
de delte ta, skean nei de botter,
rekket ien fertiisd yn ’t net
fanwege dize yn de kop
as hied er him ferwrotten.

Dêr leit er útteld op ‘e búk,
want solo giet er troch it libben,
oars as ’t duo ûnder seil,
yn alle iepenheid dochs smûk,
fannacht wie dat har stribjen.