De koppen ha se byinoar,
se stekke nochal ôf
yn grutte en yn ûnderhâld,
de iene naam it net sa nau,
de oare gie derfoar.

De âlder tsjinne as model
en sa ûntstie it bern,
wat wenst is yn de hiele wrâld,
mar ’t is it spul hjir oan te sjen:
it bern is no yn tel.

De koppen ha se byinoar:
‘Sjoch, heit, hoe’t ik hjir lis,
do wiest dan wol in alde rôt
yn ’t silen, mar ’t is lang al mis,
gean do der no ris foar!’

It bernmodel hat einlings baat:
de kleur as resultaat.

It hie om him net hoegd,
it gers der hjoed al ôf,
hy nimt, yn alle soarten,
elke horde, neffens bou
op mar twa hege poaten.

Hy docht it yn swart-wyt
en yn syn fêste styl,
earst efkes steatlik rinne,
as it moat in heale myl,
en dan op slach derhinne.

Mar hy hat faakris bûgd
foardat it safier wie,
syn romp bestiet út moaten
mei dêrboppe tizetrie,
dêrûnder tweintich poaten.

Hy docht it yn swart-read,
giet stadich derop ta,
yn plak fan rinne krûpe,
’t moat fan him no ienkear sa,
want dêrfoar binne ’t rûpen.

It bart op lytse skaal
mei read as it sinjaal
foar elke earrebarre,
dy’t op slach giet oan de haal,
gjin rûp wurdt dan noch sparre.