De knal klonk lûd oer wiet en gea,
want flessegas kroep troch in lek
en fjoer stiek doe de brân deryn,
it hûntsje gisele fan ’t dek
en trille oer de hiele lea.

Panyk, kontakt mei ien-ien-twa,
doe trije putsen op it fjoer,
sirenes oer it wiet en gea,
twa slangen, mar de brân wie oer,
lykwols it hûntsje gûlde sa.

It libben rekke yn balâns
op ’t bankje by in sigaret,
in frijend pearke nêst in fyts,
mar mei it hûntsje woe it net,
dus kaam de diere-ambulânse.

It jongste is derôf,
dus sjocht er ’t donker yn,
it skaait al wat nei blyn,
it libben eaget grau.

Sjedêr, in passend apparaat,
in masker, tagelyk in bril,
foar syn depressy adekwaat
en folle better as in pil.

It jongste sit deryn
en komt der ek wer út
troch syn ferkenningsrút:
de fleur yn sinneskyn.

Hy hat fan ’t masker gjin ferlet,
bliuwt sa’t er is mei eigen wil,
de kleuren steane him coolfat,
dêrby komt noch de sinnebril.