’t Geweld briek los mei flitsend fjoer,
dêrnei it klappen fan de tonger,
tusken beide siet gjin tel;
wat folge hie in koarte doer,
want de flammen hiene honger.

De trieddeskermen, rjocht oerein,
ha fan de bûtenwrâld ôfsletten
’t spul dat oerbleau nei ’t geweld;
it spul gie troch, droech of mei rein,
want de bern ha ’t rap opsetten.

Fan latsjebarten ’t tintekamp
yn ’t sintrum foar in tal dakleazen,
want it libben draaide troch;
de bernekoade ken gjin kramp,
der is foar ’t earnstspul keazen.

It gers wie toar, it kaartsje skier,
mar dúdlik is: net sûnder koarte broek,
de swiere jonges goaie fier
en binne yn it showen tûk.

De rôze fleur fan blommen loek
it spul dat dûnsjend oer it bermgers fleach,
natuerlik showend sûnder broek
en foar reklame ek gjin each.