It ljocht spat troch de kleuren
lykas flitsen út ‘e himel wei,
it is hjoed ljochtskyndei,
mar tsjuster klinkt it seuren:

‘Wy ha al dagen smachte,
sjoch ús bern, sy ha gjin krêften mear,
wêr bliuwt Jahweh, ús Hear,
hoe lang ha wy al wachte?’

Sjoch him dêr heech oprizen,
Mozes dy’t har liedt troch waar en wyn,
sjocht hjoed gjin gat deryn,
de stêf sil it him wize:

‘Ik wiisde jim de paden,
sliet oan flymskerp sân en hurde stien,
dat seach lykwols gjinien,
ik slaan dit fan jim gading.’

Sjoch hoe’t de rots it rinne
lit, in wetterstream yn trijefâld
jout krêft oan jong en âld,
mar Mozes stiet allinne.

Want spat Jahweh syn grime
net yn flitsen út ‘e himel wei?
De klap op dizze dei
is net op kleur te rimen.

* Joep Nicolas (1897-?)
ferlike in glês-yn-lead finster
mei muzyk: in symfony fan kleuren,
ek as men net nei de ôfbylding sjocht.
Dit finster is yn de Alde Tsjerke te Delft.

Hy hinget oan de achterpoaten,
bloedread tsjin it kâlde blau,
de terms noch tusken ’t fleis,
de dea hat west, de romp is rau,
syn libbensein wie kloaten.

Sa wie Parys, dêr’t hy doe wenne,
as in blom, mar read fan bloed
dat lekte út it fleis;
hy hie in splinter yn de foet:
as Joad yn ’t easten berne.

Mar ieuwen earder moast sy wenne
oan it offer fan de slacht.

De skreau koe men fan fierren hearre,
aaklik lûd troch yl en sward;
no stiet se dêr te sjen
nei ’t fleis, want it is bard,
mar om no sa te stjerren…

* Chaïm Soutine (1894-1943),
berne yn Litouwen en fan joadsk komôf,
hie yn Parys sukses, mar dochs in tryst libben.

* Rembrandt (1606-1669)
skildere de slachte okse ek as byld:
it bist en de minske as slachtoffer.