Zij dachten goedschiks in het klein
op ’t eiland van hun groot genoeg
en vlochten vleugels voor de gein,
omdat de lucht hun zwaarte droeg.

Hun fantasie vloog overzee,
een overvloed… meteen terug,
zij namen niets van gading mee
en voelden veerkramp bij een brug.

De bang kwam eerder dan verwacht,
goddank was niemand in de lucht,
waar noodweer werelds puinhoop bracht,
voor hen alleen een vaag gerucht.

Zij leefden verder in het klein
op ’t eiland van hun groot genoeg
en dronken van de wolkenwijn
hoog in hun hemelsechte kroeg.

* Schilderij ‘Landscape with stromatolites and the silent fall of an empire’

De aarde was door hem bezeten,
want hij zaaide met het hoofd
de cellen zonder zijn gevoel,
hij had zichzelf en haar beloofd:
die ene cel komt tot zijn doel.

Zij had gevoel, maar geen geweten,
volgde dus de cellenvlucht
en stelde zich er open voor
met welbehagen en gezucht,
bleef leven in ’t getrokken spoor.

Die ene cel, geheel de aarde,
nam enorm in waarde toe,
het universum van de macht:
het doel bereikt, de vraag naar hoe
werd door onachtzaamheid ontkracht.

En op de richel van geen waarde
leefde ’t volk, van zorgen moe.

* Schilderij ‘The seed’
** Schilderij ‘The suburbs’