Hy rint al withoelang op ’t kampke lân
tichtby it ljochte âldershûs,
gjin bûtensteander wit syn jierren;
sa bliuwt de bân as boer yn stân,
al is it dan fan fierren.

De leie is al lang út hannen jûn,
fan pleats gie ’t nei it âldershûs,
gjin bûtensteander ken de pine
fan net mear oan de oeren bûn,
hy moast syn ritme fine.

De frou wist wol fan oere en fan tiid,
gie mei yn ’t ritme fan it jier,
foar bûtensteanders hie sy blommen,
wie foar de mienskip yn it spier
en wist fan gjin bekommen.

De wrâld wurdt lytser om it âldershûs,
mar bliuwt it sintrum fan ’t bestean
salang’t de muorren strieljend skine;
se sjogge ’t hynder stean en gean
om har dêryn te finen.

Ik fielde, koe der amper by,
en telde trije aaien,
mar fidúsje hie ik net
dat útkaam wat foar ’t gripen lei,
it soe yn dizze tiid net meie.

Der giene yn de fûgelhut
noch withoefolle fingers
oer wat al op brekken stie,
it like dizich, ’t hie gjin nut
om no al op te hingjen slingers.

Yn slingers fleach de memmeswel
fan klearebare blidens
om in sûne trijeling;
de giele snaffels ljochten fel
om enerzjy foar barre tiden.