In byld dat sprekt fan de natoer,
noch grien fan ierdske hope,
mar dêrboppe ûnnatuerlik wyt,
struktuer fan koarte doer,
dy’t komt en ek wer giet,
it blau kin streken slope.

Gjin stobbewylch wurdt in raket
om nei it doel te sjitten,
dat de poel feroaret net yn bloed;
der is in krús troch set
wat bringt yn need en noed,
de flecht lit dat sels witte.

De ierde wit ek fan de floed,
milennia foar ’t sjitten,
boppedat fan ’t bôgjend kleurpatroan:
de himel jout in groet
foar hjoed en ek foar moarn,
gjin byld om te ferjitten.

Dat duorre oant dy oare kaam
mei beide poaten by de sleat,
it paste net, koe amper neier,
sa kaam it op ‘e kop ferkeard…
‘Ik bin op eigen grûn,’ sa sei er.

Se stampten neier, fiif man sterk
en sloegen op dy oare acht,
wat hiene sy noch te ferliezen?
Se holden dei en nacht de wacht
om as it koe de slach te kiezen.

It draaide út op in bestân,
mar altyd steane der noch fiif
dy’t mei ien slach de grins oer kinne;
mei ’t fearrepânser om it liif
is ’t maklik fan dy skelm te winnen.