As sels de stam it net mear sitten sjocht,
de keale earmen helpleas opstekt,
de tinne fingers spriedt,
de stoarm brekt dan it rjocht
fan wat earst stevich siet.

De iene stam is faak de oare net,
de glêde hat neat mei de rûge,
der is ferskil oer kleur,
wat brekt de libbenswet
troch kûgels fan terreur.

De hoop is rjochte op it nije grien,
dat mei fêsthâldend hoedzjen útbrekt
en ôfstekt tsjin it swurk,
dan binne earmen ien
fan sin: jûchhei nei ’t wurk.

In fiere reis, in folle blaas
en dat by in stasjon
dat sletten is foar it publyk;
wyld pisje is gjin opsje
tusken rappe rails en drokke dyk
en boppedat krijt men in bon.

En is de need op ’t alderheechst,
sjedêr in kreas toilet
dat noeget beide, naad en slang;
dêrhinne is de opsje:
mei de koarting op ‘e earste rang
en ’t is foar pisjen net te let.

It skoddet wyld, dus rap derút,
it hokje giet derwei:
de mienskip jout foar mar ien miel
tsien euro, dus gjin opsje
foar de heechste need, it wie dernei
en boppedat in hiel gepiel.