Krisis yn de winter:
keale tûken, brutsen troch de stoarm,
in laachje iis op ’t wetter,
alle tinten yn it griis
en by it wek wei klinkt alarm.

Oerlis oer de krisis
fan de pommeranten yn wyt-griis,
wol tichtby iepen wetter,
fiskjend nei it kapitaal,
it unifoarme makket wiis.

Ien hat it net makke,
stiet fansiden bûten it ferhaal
fan iepen bliuwt ús wetter,
ek al friest it dat it klapt,
wy binne neo-liberaal.

Mar sjedêr, reboelje,
om’t it iiskâld yn dy iene knapt,
it bloed komt boppe wetter
foar de baaskes yn it griis,
de reade wjukken ha it lapt.

Lit de nacht de nacht mar wêze,
tsjuster, amper noch struktuer,
want dreamen binne flechtich
mei withoefolle merjes, dy’t ûnhuer
út wolken wei oer fjilden eaze.

Lit de moarntiid mei de sinne
skilderje de swurkstruktuer,
in santich eleminten,
want fariaasje heart by de natuer,
it technysk wyt sjit dêr trochhinne.

Harkje hoe’t de oeren roppe
ta it wurk, kreas yn struktuer,
dy’t skoot foar ’t sinnich keunstwurk;
sjoch hoe’t it unifoarme fan kultuer
it deistich paad berint nei boppen.