Sy hat it hjoed benaud
en skoot it finster iepen,
skylt in sinesappel, mar
gjin frucht, eksoatysk soppich, jout
it libben sin foar har,
it lok leit net foar ’t gripen.

Dan bûnzet har it hert:
by ’t stilstean fan twa hearen
yn de bûging foar it rút
ferjit sy al de strange wet
fan heit: gjin aai of tút,
behâld de famme-eare!

Sy lit har der wol yn:
de iene hellet út ‘e
jas in romer en in krûk
en biedt har oan in slokje wyn,
de oare sjocht in spoek
yn al dy frijerstuten.

Dan draait se har gesicht
en proast op ’t sinnich libben,
hat gjin sicht op heit en plicht.

* Johannes Vermeer (1632-1675)
krige earst wurdearring foar syn wurk
yn de twadde helte fan de njoggentjinde ieu.
Skilderij ‘Dame en twa hearen’

Maria, Markizin de Pontejos
mei lytse Wjukjewille,
hat harsels yn ’t harnas stutsen, ’t hûntsje los,
mar daliks sil se him wer tille:

‘Myn hûnepûntsje, swierder bisto net,
dus slút ik dy ticht oan myn hert.’

Twa stoere maten fan it plattelân
fermeitsje har mei doggen,
fêst de riemen oan de bân en los de hân
om letter oer dressuer te pochen:

‘Wy sprongen op ‘e hynsterêch en rap
gie ’t fierder, stjerrend wier, gjin grap!’

* Francisco Goya (1746-1828)
Skilderij ‘Maria Ana de Pontejos y Sandoval, Markizin fan Pontejos’
Skilderij ‘Bern mei twa doggen’