Nog ging de maan op in het rijk
van wij zijn Ottomanen,
groot is Allah;
Griekse goden gaven blijk,
gedwongen: wij zijn onderdanen.

Maar Mesolongi was de stad
die ongedwongen blijken
liet dat niemand
ondermaanse rechten had
om in het Griekse hart te kijken.

Een hart dat klopte voor een keer
naar eigenheid en waarden:
groot is Hellas;
Ottomanen sloegen neer
het volk, dat toch de hoop bewaarde.

De hoop die uitkwam in het uur
van Ottomaanse stralen
in het neergaan;
onderdrukking heeft geen duur,
maar Hellas hoort nog zijn verhalen.

Eugène Delacroix (1798-1863)
Schilderij ‘Griekenland op de ruïnes van Mesolongi’

Met het sluiten van de poort
van ’t grote Ottomaanse rijk,
gingen eigen poorten open
met het motto: ‘Kom en kijk,
wij sluiten graag een goed akkoord.’

Cirkelvormig was de poort
waardoor Marokko’s koning reed,
gastheer van wie hoopt te kopen
met vertrouwen, zoals ’t heet,
het zicht op hoe de toekomst gloort.

Diplomaten zijn de poort
waardoor Europa binnenrijdt,
gast met alle zinnen open,
trots door onderdanigheid
van ’t nieuwe volk, zoals het hoort.

* Jean-Joseph Benjamin Constant (1845-1902)
Schilderij ‘De koning van Marokko op het punt
een Europese ambassadeur te ontvangen’