Niemand wist dat hij ook schilder was,
waarom zou hij daarover spreken…
als slaaf, monddood gemaakt?
De ketting was daarvan het teken.

Bij zijn meester liep hij in de pas,
wat moest hij anders dan maar lopen…
als slaaf, van taak naar taak,
zijn vrijheid kon hij toch niet kopen.

Vrijheid was gevlogen als een meeuw,
die hij nog zag toen de piraten
hem grepen, stille zaak,
wat gaf dan nog het pleitend praten?

Had hij moeten vechten als een leeuw?
’t Was sterven of nog blijven hopen,
’t gebeurde niet zo vaak,
maar soms liet men een slaaf wel lopen.

Stukjes houtskool vond hij na het vuur
en zo heeft hij zichzelf hervonden,
het was in één keer raak,
de mensenziel heeft diepe gronden.

Meesterlijk verscheen hij op de muur,
de beeltenis, met lof bekeken;
het einde van zijn taak
als slaaf, de meester was te spreken.

* Pierre-Nolasque Bergeret (1782-1863)
Schilderij ‘Filippo Lippi, slaaf in Algiers,
schildert een portret van zijn meester’

Zij zijn het bijna al vergeten
hoe het leven buiten gaat,
dat sluiers slingeren op straat,
omdat zij over anders weten.

Het gaat hun schuldgevoel te buiten,
want van binnen is het heet,
ze doen het zonder kleur of kleed
met rondom muren voor het sluiten.

Ze baden tegen het vervelen
in de weelde van de tijd,
de kooi wordt aan het gat gewijd,
maar een voor een, ze zijn met velen.

Het wachten is op wie zal kiezen,
voor die ene gaat het door,
de rest ligt eerder op één oor
met open ogen na te kniezen.

* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Het Moorse bad’