Wa’t sa tinkt, libbet mei de waan
dat alles komt yn streken
sûnder keunstners mei har byldferhaal,
sjoch leaver nei in Mondriaan,
dy nimt de leek geweken.

As leek gean ik it keunstich paad
fan samar smiten stiennen,
dat natuerlik sprekt op grutte skaal,
want breed en lang is ’t nei de aard
fan wa’t gewoanwei rinne.

Wat grut is, hat ferlet fan mear:
de Fryske marren wreidzje út,
ferheegje dêrmei ek de sfear
foar ’t fûgelguod, fan ljip oant klút.

De fûgels ha ek in projekt,
grutskalich, alle dagen troch,
want swart op wyt slacht oan en sprekt,
de rop fan ljip en klút is: sjoch!