It falt yn ’t skaad by ’t megabarren,
mar it heint de earste sinneflits
op hichte yn de mêst;
it tsjûget fan it silend farren
oer it Fryske wetter sûnder rêst,
sjoch hjoed begjint Sail Snits.

It falt wol op, de trije mêsten
mei it touwurk foar de hege wyn
op see en oseaan;
se hearre ta de alderlêsten,
tsjûgje fan de tiid fan tar en taan,
mar hjoed… Sail Snits giet yn.

Ik rûn deroer, foarby in sleat,
mar hie gjin sin oan swimmen,
wiet fan swit wie my wol goed,
it gie om ’t streamen fan it bloed,
wetter like my hjoed neat.

Ynienen bleau ik stokstiif stean,
der wie noch ien oan ’t trimmen
op in tûke yn de draai,
yn lykwicht rûn de kikkert mei,
konsintreard fan kop oant tean.

Doe seach it dier my blauwich oan:
dus do woest hjoed net swimme…
mei in bom sprong hy deryn,
de spatten fielden as fenyn…
no mar fierder, miskien moarn.