In bankje, doek en parasol
sa tusken reid en poel,
in skoander plak, dat wol,
mar ’t wie in wiete boel.

Ik stapte mei in paraplu
by ’t bankje lâns en tocht:
hjoed fiskje, nochal kru
foar ien mei sinnenocht.

Sa rûn ik fierder yn de rein
en miste net myn trim
fan elke dei in ein,
sok waar is dan net slim.

Ik kaam wer by it bankje lâns
en seach de parasol
en fisker yn balâns
mei my, dus elk syn rol.

De mar is wider as
in pealkop… is it tafal
dat it libben dêrop groeit?
It komt de beam fan pas
dat rûnom útsicht altyd boeit.

In peal is altyd mear
as peal, in grut mystearje
foar de hiele wittenskip:
de basis foar in fear
mei útsicht op ‘e heechste trip.