Hjoed is it wol bysûnder,
hoewol’t se alle dagen komt
om, ja wêrom… wa sil it sizze,
want de trapers binne stom,
in fyts leaut net yn ’t wûnder.

Se giet net foar it drinken,
hoewol’t de flesse nêst har stiet,
har sitten is net út te lizzen,
want de bank sjongt net in liet
om kleare wyn te skinken.

De mist bliuwt hjoed lang hingjen,
hoewol’t de himel kleuret blau,
mar soe it oan har hier dan lizze
dat sy hinget oan it grau
yn plak fan hjoed te swingjen?

It swurk sil it grif witte!
Tegearre mei wat ûnder is,
kin ’t wûnderlik de wierhied sizze:
wa’t bysûnder sjocht, is wis
fan ’t eagjen nei de fierte.

Hoewol’t de trie der net mear is,
stiet hy wol yn ferbining
mei greide, Grienedyk en mar,
is fan syn eigen libben wis
fanwege grutte ûnderfining.

De greide kin ‘k net folle mei,
in flakte om te sprinten,
de hazzen nimme dy foar kar
as eigen griene brede wei
mei withoefolle fan har printen.

De Grienedyk krij ik yn ’t sicht,
yn ’t griis in frjemde namme,
foar hazzen is ’t in lange wei,
ferbline, dan de eagen ticht,
read flokt mei griengriis ûnbeskamme.

Jou my dan mar de Snitser mar,
foar Sneek in frjemde namme?
Ik dûk nei fisk, in foarn of blei…
bin ik mei nammen yn de war?
De hazze leit dêr dea, ferjamme!