De waarman liet de kânsen iepen:
wolken komme tichterby,
it kin ek wêze ’t sicht bliuwt frij;
ik woe de kâns wol gripe.

Ik hie him sjoen om njoggen oere:
rûn en grutter as normaal,
mei spriek de do in kleare taal:
ik sil fannacht ek koere.

De eagen die ‘k by skimer iepen,
foar dy opslach waard it read,
ik wist op slach dit wiist ferkeard:
de do hie him fersliepen.

Ferneamd yn de Legeaën
wie yn âlde tiid de Gaustersyl,
it skutten yn de slûs
fan skippen sûnder skroef en kyl…
en op ‘e hichte stie in hûs.

De tiid kin men net keare,
briek de slûs ôf, lei op ’t plak in dyk,
mar ’t hûs bleau like heech
en waard deselde namme ryk,
stie lykwols troch de wike leech.

Mar sjoch, de tiid soe leare
hoe ferneamd it âlde hûs wer waard
troch ’t gûnzjend kreakersfolk,
it boude warber nei syn aard
in eigen slûs mei djippe kolk.