Der wie wol ’t kleare noarderljocht
dat op ferware muorren foel
dy’t oantaast wiene troch de tiid,
mar dat tafriel waard net oan tocht,
de skilder socht in flitsend doel.

De ezel leunde achteroer
en steunde sa it lege doek,
in frjemde wrâld noch wyt en wiid,
mar dat tafriel joech him gjin moer,
hy makke fan dat ark gebrûk.

De skilder stie noch yn bestân
en wachte op ‘e flits, dy tel
dat it mystearje yn him glied
en trochkroep nei syn rjochterhân,
dan streke hy it streekrjocht del.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Skilder yn syn atelier’ 

Syn spultsje stie op ’t iepen fjild
mei lapkes grûn dy’t hy bewurke
achter ’t hynder, jierrenlang syn maat,
faak sjongend mei de ljurken,
hy koe net stikken, ’t wie syn aard.De minne tiid friet oan it jild
en boppedat oan syn gewisse
doe’t er ’t trouwe dier ferkeapje moast;
hy koe it sels wol risse,
mar yn it libben siet in barst.

De kym wie fier, gjin kop te sjen,
se fûn him plat en út ‘e liken,
raasde om it libben, sûnder baat,
de stêd wie foar de riken,
it iepen fjild lei yn har aard.

Mar fierderop, op ’t beamstamflot,
stie ’t hynder, heech de beide earen,
út ‘e liken nei in drokke dei;
it lot wie net te kearen
dat yn syn aard ek langút lei.

* Akseli Gallen-Kallela (1865-1931)
Skilderij ‘It beamstamflot’