Ik ha him krekt ferskjinne,
sa koe dat ruft der noch moai by,
ik hie him graach gund hagelnij,
mar ’t oare guod is ek gjin linnen.

It bit hat Joazef seage…
ferrek wat is dat wetter kâld,
men moat wat oer ha foar de wrâld,
ik sjoch noch hoe’t de ingels fleagen.

De lytse leit te sliepen…
myn hannen binne blau as laai,
dat hat men op sa’n koarte dei,
dochs gie de himel juster iepen.

Se binne daliks kommen,
de fiskers, by de bitten wei,
se namen ’t mieltsje fisken mei…
ik trilje, bin sawat ferklomme.

Soe Joazef wekker bliuwe?
It wie foar him in koarte nacht,
it jonkje hie him yn de macht,
as man moat hy de lêst ek priuwe.

Wa’t komt op kreambesite?
Ik soe ’t net witte, wachtsje ôf;
blau bloed, wurdt sein, dat hat men gau
by ’t bit, foaral yn dizze rite.

De ruften wurde planken
sa stiif, ’t wurdt droegjen by it fjoer…
ik ha it graach foar ’t jonkje oer,
mar kjeld docht sear, ik kin wol janke.

In frou hat wat te dragen:
nei ’t berntsje fûle kjeld en koer,
it paad werom wurdt noch in toer,
mar ’t is foar elk in wolbehagen.

* Pekka Halonen (1865-1933)
Skilderij ‘Waskje op it iis’

De wolken wâlen, ingels fan it kommend kwea:
”t Sil net lang mear duorje,
dat jim rêde ’t net!’

De rispers bûgden, ha de skeaven rjochtop set:
‘Lit ús wrotte, skuorre,
tink net oan de lea!’

De bliksem sette ’t golle gea yn ’t skrille ljocht,
folge troch de twirren,
skeaven sloegen plat.

De rispers bûgden, troffen troch it tongerlot,
folge troch har bidden:
‘God hat ús besocht…’

It ljochtseizoen gie oer yn ’t sjongend ingellûd:
”t Sil net lang mear duorje
of dêr is it Bern!’

De bodders bûgden, ’t felle ljocht wie net te sjen,
glieden nei de skuorre,
tankjend: ‘God is goed…’

* Marcus Collin (1882-1966)
skildere yn de folkske tradysje
dy’t Akseli Gallen-Kallela yn
de Finske keunst yntrodusearre
hie.