Lit ús hjoed sjen nei Jonathan,
in seemiuw dy’t fluch fleane kin,
syn wjukslach hie him yn de ban,
hy socht syn libbenlang nei sin.

Hy fleach de tiid troch hegerop
en hie op ’t lêst fan alles leard,
ûntdekte mear as wjuk en kop,
hat him wer nei de ierde keard.

Lit ús nei Koos syn libben sjen:
in wjukslach fluch de hichte yn
oant hy berikte libbenssin,
doe dreau er wjukbreed op ‘e wyn.

Hy skôge út ‘e hichte wei
it minskdom dat him driuwen seach
en wist dat syn bestimming lei
by al syn neisten, each yn each.

Sa wjukke hy it libben troch
mei ’t each op wa’t him nedich hie,
syn wjukslach klinkt nei ’t ôfskie noch,
in wolk fertelt oer hoe’t er wie.

It spul giet hinne en komt wer,
lykas de touter oer it wetter,
de alderheechste is de stjer,
de wolk docht it hjoed better.

In wolk fan bloei driuwt oer de feart,
in dûbel wûnder troch de spegel,
foar lytsen is ’t in spul fan neat,
sy boartsje yn de regel.

De regel foar de grutten is:
de âlde stam leit der sa hinne,
wat wer komt, is fan ’t bloeien wis,
it spul fan rein en sinne.