Hy hat fan havens gjin ferlet,
strykt del op wêr’t er útsicht hat
op wat er ek mar gripe kin,
hy fret en skyt, soks is sa bard,
fielt him te goed foar ’t folkstoilet.

Hy stelt him op as pommerant,
syn skreau is foar de oaren wet,
strykt op wat er mar pakke kin,
foar lúkse skammet er him net,
is fan ûntlêsting fêste klant.

De haven mei it folkstoilet
en mei de regels op papier
is foar de fûgels koart fan wjuk,
it hiele jier foar him yn ’t spier,
ek noch belêste neffens wet.

Hy skreaut mei felle tinten,
hat ek noch in grutte bek
as allochtoan;
hawar, it liket lang net gek,
sa docht ús folkje kleurryk oan,
al sit er yn in glêzen tinte.

Lit him mar moai gewurde,
yn syn kleurich fearrepak
stelt hy de show;
hy fielt him yn ús lân teplak
as yn de greide skiep en ko,
dus sparje him te skerpe wurden.

Sy docht har wurk beskieden,
makket har de kop net gek
as autochtoan
en blanke, wachtet op ‘e brek;
dy kundiget nij libben oan,
dat freget om rom op te fieden.