Se sitte op it minskewurk,
it krús fan izer en de hoanne,
kuere nei it kleare swurk
en ’t ôfskie fan de moanne.

De protters skite op it goud
en koarje op it saaie izer,
minsken hawwe smeid en boud,
mar fûgels binne wizer.

Se mije net wat makke is,
it útsicht noeget om te sitten,
elk is fan it keunstwurk wis
en sil dat witte litte.

Want as dat wurk troch ’t beamguod brekt,
dan klinkt it tsjotterjen fan protters,
’t koar dat lûd de gek oanstekt
oan alle ierdske wrotters.

It goud dat yn de midden blinkt,
jout oan it krús syn foarm en strielen;
sjoch hoe’t dat mystearje winkt:
kom, protters, om te dielen.

Sjoch nei it ljocht wat dat net docht
en wat it hjoed al dien hat,
betize seach ‘k dernei en tocht:
dat dit foar my bestien hat.

De strielen skeaten oer de dyk
en mongen har mei dize,
foar my in trochgong… in ûntwyk
of om de wei te wizen?

Gjin driging sette oan ta flecht,
de wei dus, mar wêrhinne?
‘De djippe hichte is der echt,’
dat hearde ‘k fan de sinne.

Dat sizzen wiisde my it paad,
in wrâld gie foar my iepen,
de beam liet sjen it lange skaad,
struktueren dy’t my griepen.