Syn lange libben hied er blomke,
want de bôge wie syn favoryt
fan read nei fiolet;
syn hier waard ljochter, suver wyt,
dy plant kaam yn it âlde jiskefet.

Hy snie it gers noch mei de seine,
seach dêryn gjin eigen libbensgong
fan grien nei ’t feale brún
en wie it gers derôf, dan hong
er ’t ark wer op en skôge koart syn tún.

In hear yn ’t swart kaam op besite,
skôge syn wyt hier en woe doe ha,
hy moast yn ’t jiskefet,
want ien gehiel, dêr soe ’t op ta,
sa wie in mins op ’t lêst yn ’t libben set.

Swart-wyt wie net wat hy doe winske:
‘Hear, dat ik myn blommebôge seach
fan read nei fiolet…’
De seine foel en foar syn each
kaam ’t klear foar ’t ljocht, mar ’t wie de bôge net.

* Leo Copers (1947-…)
woe yn de jierren sechtich fan de foarige ieu
mei syn keunst nei bûten ta. Hy brûkte
ferskillende materialen om dêr stal oan te jaan.

It kin ferkeare alle kanten op,
want stilstân is gjin opsje,
hegerop of by de hichte del,
de sielen fleane nei de top
of saaie wjukleas nei de hel,
se binne beide foar adopsje.

De sinne strykt it wyt de tsjerke yn,
dy’t optild fan de sielen
yn it donker mei in ljochte kraach;
Gods tsjinner sprekt mei fjoer en wyn,
nei watfoar kant is noch de fraach,
it tiidsferrin is oan te fielen.

De moanne skilderet inkeld mar by nacht
en soarget dat kontoeren
sprekke fan: nei hegerop de fal;
de skimen hâlde stil de wacht,
hoewol’t men wit fan stal noch tal
en ek gjinien telt hjir de oeren.

* Emanuel de Witte (1616-1692)
stie yn de tradysje fan de
arsjitekturale skilderkeunst,
dy’t foaral yn Delft beoefene
waard.

** Louis Daguerre  (1787-1851)
begûn syn karriêre as dekôrûntwerper.
Hy waard foar dit skilderij ûnderskieden
mei de Légion d’honneur.