Wa kin de reuzen fan de wrâld ferslaan
dy’t meunsterlik ferrize
mei swarte tûken hjir en dêr,
se kinne oars net as har slach mar slaan
en siedzje swart sie mei ferdjer,
sadat de swaksten it ferlieze.

Se binne plante troch de moannegeast,
dy’t heal stie oan de himel
mei hjir en dêr in skiere stjer,
de planter woe it leafst it aldermeast,
mar ’t gie úteinlik hinne wer,
mei al dy tûken waard it grimel.

In oare geast briek troch de neare nacht,
dy’t út it neat wei plante
mei skeppingskrêft oeral yn ’t rûn,
ien kleare stjer sloech op in berntsje acht,
in beamke ljochte op op grûn
fan ’t fredesnijs nei alle kanten.

Lit de kranen earst mar hysje,
want de beam moat al teplak,
it kin foar kryst wol sûnder plysje…
moat in krystman yn de bak?

Lit de wetterpoarte skine…
al is dy mar surrogaat,
it folk sil hy oan ’t krystspul bine,
symbolyk leit yn syn aard.

Sjoch, de shop is lang al iepen…
wa slút no in krystman út!
Wannear’t de poarte stiet te sliepen,
draaft hy dronken mei de bút.

Troch de tiden riist er boppe
withoefolle hollen út,
noch altyd kin er ’t folk beroppe,
om’t it Bern gjin stâldoar slút.