No’t loft en feart de kleur wer krije
fan it daagjen yn de wintermoarn,
in spul fan iis as spegel,
nimme swarten al de hâlding oan
fan lit ús oer de nacht mar swije.

Wol sprake is fan hoe’t sy swommen
yn de rûnte foar in iepen plak,
want djipgong is de regel
om oerdei te kommen oan de bak,
al skreppend is gjinien ferklomme.

Gjin sprake fan dat yn it tsjuster
witen skrepten foar har deistich miel,
in knypeach by de dage
is it teken fan de djippe siel…
de susters dreamden yn in cluster.

Miuwmachtich wurdt der moarns al flein
by ’t ljocht fan tunnellampen,
mar alhiel net yn formaasje,
in rige, sa’t it liket sûnder ein…
flechttrimme foar ferdivedaasje?

Massaal wie ’t driuwen op ‘e mar
om yn de sliep te reitsjen
by it briedplak yn de maitiid;
se dreame no al oer de partnerkar
en ’t resultaat fan harren paaistriid.

Noch foar’t it daget, yn in flits,
komt elkenien op wjukken
as in start nei trije tellen;
de lege mage wiist it paad nei Snits,
dêrnei wurdt skiten op ‘e peallen.