It ark fertelt fan syn berop,
’t gesicht sprekt tusken fjouwer latten,
hy sloech der feardich boppe-op,
mei him foel net te spotten.

De skuon fertelle fan de tiid
dy’t deeglik wie en meastal sletten,
dus spile hy it âlde liet,
troch ’t jongfolk lang fergetten.

De reek kaam ek út in gewear,
dus syn sigaar koe hy net sûnder,
marsjearje wie foar him in ear,
it unifoarm bysûnder.

Hy fuorre dowen by de fleet,
wie sljocht op dizze fredesfûgel,
mar hold it wapen stevich beet,
de fijân kriich de kûgel.

De dea marsjearre troch de doar
en hat him ta it achtjaan roppen,
hy eksersjearre yn syn spoar,
de mars wie net te stopjen.

Sa hurd as stiel dy beide balken,
fêstslein yn de kâlde grûn,
de dei lûkt nei de neare jûn…
de wrâld tilt op fan finzen folken.

Fan hurdstiel binne ek de triedden,
flechte neffens fêste noarm,
harmoanysk is de bûgde foarm…
de iepening leit yn de midden.

De nacht hâldt iepenings ferburgen,
sels gjin krommel komt dertroch,
wêr is it krekte midden noch…
de stilstân folget op ‘e wurgens.

Ynienen is dêr it lemieren,
strielen brekke troch it stiel,
harmoanysk byld, foar mar in diel…
foar wa’t bestean mei stân fersiere.

De wrâld tilt op wa’t fierder rinne,
lit de iepen fierte sjen,
jout oan dat elk wol springe kin…
it swakke sil fan stielhurd winne.