Se lizze yninoars ferlingde,
’t nije stiel, de skûtsjemêst en kraan,
mar wurden bringe op ‘e hichte,
hoewol… it is mei sizzen net te dwaan:
de skoarstiens geane nei de lichte.

Se stiene sûnder reek, al jierren
hie de kjeld it foar it sizzen hân,
gjin smoarge wurden waarden sprutsen;
om’t sterke muorren holden skodzjend stân,
waard fisy troch de tiid bedutsen.

De muorren hiene eartiids earen
foar petearen yn de herberchtaap,
dêr’t wurden brochten oan it laitsjen
oer fine grifformearde, roomske paap,
sa koene se de Snitsers reitsje.

Hoefolle Snitsers wurde rekke
troch de fal fan skoarstiens, ’t earste sein
fan delgong… of sil ’t no wat wurde?
In nij begjin is tagelyk de ein,
it is gjin tiid foar noch mear wurden.

Dochs waard de strjitte wyt,
al wie it dan ek surrogaat,
de wille gie der dûnsjend troch:
prins Karnaval wie wer paraat,
in feest dat net troch teiwaar slyt.

Sjedêr, wat docht ek mei,
is wat de minske altyd boeit,
it komt werom en giet sa troch:
de beam dy’t no al dagen bloeit…
mei karnaval de ommeswaai.