De jierren troch yn waar en wyn
fersliet syn hurde hûd,
gjin ynslach fan in kûgel
die him sear, ferflein wie alle moed
as fan in skeinde fûgel.

Se hisen him yn ’t giele himd,
de helte mar, foar skut
stie hy de hiele winter
sûnder hoop op fijâns swier geskut,
hy fielde him Jan Splinter.

It himd waard roppe fan syn liif,
hy stie wer dûbel bleat,
strategysk hiel bysûnder;
’t langstme hold er dat de fijân skeat…
mar leauwe yn in wûnder?

Al moannen sicht op ’t iepen wiet,
it wetter kaam har ta de snaffel út,
de hiele dei itselde liet…
wat woe men ek, de wyn wie súd!

’t Gefoel kaam middenyn de nacht,
de beide wjukken fielden frieskâld oan
en sloegen op it wetter acht,
dat woe net mear ier yn de moarn!

De tinzen fleagen nei it iis
en glieden streekrjocht mei de poaten mei,
se wiene mei it frieswaar wiis…
wat woe men oars mei dizze swaai!