It is mei ’t each op ‘e toeristen,
wend oan ’t felle ljocht fan Skiermuontseach,
dêr’t op ‘en doer gjinien nei seach,
om’t sy wol better wisten.

’t is by de Houkesleat, it wûnder
fan de reade fjoertoer yn de reek:
‘Zoiets gebeurt alleen in Sneek!’
Sa is ’t mar krekt… bysûnder.

Sy binne dêr massaal ek kommen,
de fûgels fan de see, mei wjukkeklap
besprekke sy de skjinmakgrap
en skite dat it skommet.

Johan syn azem wie derút,
’t klonk as in lêste skot,
it kankerspul as einbeslút,
sa is no ienkear ’t minskelot.

Ferlosser foar de heale wrâld,
sa woe it folk him ha,
syn spul gie troch foar mannichfâld
en ek de hichte yn, no sa…

Ta jiske waard er op Goed Freed,
elk keart werom ta stof;
ikoan, sa hâldt de wrâld him beet
en sjongt yn stadions syn lof.

Hjoed raasde de kommersje troch,
twa stiene stil by ’t krús,
in Jezus wiisde en sei: ‘Sjoch,
Ik bring dy oaremoarn wol thús.’