De driging komt fan fierren,
tichterby slûpt oan terreur…
wa kin de oanslach keare?
’t Bestean ferliest syn foarm en kleur,
want is ’t net dêr, dan bart it hjirre.

It kin wol efkes lije
mei de kop der bopp-út…
wa kin har wachens keare?
Se draait de kop fan noard nei súd
om elk gefaar yn ’t each te krijen.

It kin op dit plak barre,
dus foar har komt no de tiid
om út it lân te flechtsjen;
se fiert mei ’t kroas har eigen striid
en sil nei fiere kimen farre.

De bannen hawwe noch profyl,
de toeter wurket as fanâlds
en ’t nûmerboerd sprekt blaubloed oan,
sjedêr in stel antyk fan styl.

Se lykje op it sebrapaad:
gesichten steane op swart-wyt,
se sitte op ‘e swarte troan
en fiele harren blank fan aard.

Gjin each falt op in blau profil
mei yn de midden rûn it read,
twa tsjillen sprekke har net oan,
se hâlde ’t by har eigen bril.

Sa tuffe sy ien kear yn ’t jier
by alle alve stêden lâns
as adel op ‘e hege troan
en oan de ein stiet kâld it bier.