Al lang wie ’t eilân drok beset
fanwege ’t mannichfâldich brieden
op aaien freegjend om mear tiid,
wat skaaide nei in fêste wet,
’t belied wie tuike tuike liede.

Miuw Jorrit kaam mei syn berjocht
fan fuort, hy koe it better krije
as op it eilân, ’t waard syn tiid
en boppedat hie hy syn nocht,
it wie mei ’t brieden faakris lijen.

It eilân rekke yn panyk,
it waard derboppe fleanend krieze,
de aaien rekken út it each,
miuw Jorrit naam al gau de wyk,
wa soe dêrnei de nêsten wize?

Fiif miuwen sieten op it stek
en woene it net better krije,
de put wie djip sa op it each,
dus wie in frjemde miuw net gek
as nêstoanwizer, ’t koe wat lije.

Se witte al net better,
boeren fan grutskalichheid
dy’t geane foar it hurde grien,
dêrtusken foar it lege wetter,
sy ha neat mei blom en reid.

De managers fan stâlen
fol mei de produksjestream,
dy’t wrâldwiid tusken lannen rint,
se ha gjin weet mear fan de pôle,
bloeiend lykas yn de dream.

Sy miene wol te moatten
as Ikea en as Shell
dy’t wrâldwiid oer de rêgen gean
fan gielen, readen en fan swarten,
lytsen binne net yn tel.

Lit ús net inkeld dreame
fan lytsskalichheid, de boer
dy’t foar de bloei en fûgels giet,
mar lit it wetter wâljend streame,
want de grime rint ús oer.