Sy sjocht it lytse wrâldsje oan
mei grutte eagen lykas rotte jirpels,
en noas en lippen ek bedoarn.

Har mûle jout de krekte toan
fan jûntiidskleuren foar ’t folsleine tsjuster,
wa wit, sjocht sy de himel moarn.

De wrâld is grut sa’t sy dêr sit
yn ’t stamkafee, it eigen lytse rûntsje,
want neat wat sy foar oaren lit.

Sy sjocht harsels allinnich oan
mei eagen dy’t wat hawwe fan amandels,
al ryp, sy wachtet net op moarn.

De prúk ûntflammet fan har fjoer,
de reek giet nei in smookje ek nei boppen,
sy wit har himel hat gjin doer.

* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘Kop fan boerinne’
Skilderij ‘Frou yn it ‘Kafee du Tambourin”

Dêr stiet er op syn Saint Hélène
mei de earmen oerinoar
by’t delgean fan de dei,
in tiid fan striden wie syn kar,
in libbenslange oarlochssêne.

Wa’t wit fan oarloch en fan frede,
fielt syn lot en sprekt mei rede.

Dêr leit er op ‘e wetterspegel,
flak syn lichem op it dek,
de feart as lêste wei,
it wite bierguod as it tek,
syn fredich delgean is hjoed regel.

Wa’t wit fan frede en fan oarloch,
riedt him no al ta út foarsoarch.

* William Turner (1775-1851)
Skilderij ‘Oarloch – De balling’
Skilderij ‘Frede – Begraffenis op see’