Yn ’t lânskip stiet de peal wer keal
nei tsien minuten mei de koer deryn,
it pypskoft is no oer,
it feangea ropt, mar eaget feal,
se steane sa wer yn de klyn,
want turf jout har it deistich foer.

De bulten wachtsje op ferfier
mei kroaden nei de lege skûten ta
en fierder nei it plak
dêr’t fjoer ferwaarmet hûd en spier,
sa wolle rike lju it ha
dy’t wenje ûnder ’t pannedak.

It feanfolk hat de loft as dak
mei dize, reinich waar en kjeld,
de pipe jout it fjoer,
se sjogge út nei har gerak,
mar ’t is de baas dy’t foar har telt
en hiset yn de peal de koer.

* Jacobus Sibrandi Mancadan (1602-1680)
wie in Fryske lânskipsskilder,
dy’t ek ynvestearre yn in turfgraverij.

Hy draait him om en hat wer gong,
komt mei de tonge út ‘e bek
by ’t spul en hâldt him yn, want net te gek,
it wachtsjen is no op ‘e sprong.

Syn blanke maat jout it wol oan,
dressuer stiet altyd op ’t program,
ferplichte foar de jacht en ek syn stam,
sa wol de frouwe op ‘e troan.

Dan hy yn ’t hege Skotse lân,
dêr leit de romte foar swart-wyt,
klear foar de frijheidssprong sa’t hy dêr stiet,
mar om syn hals sit noch de bân.

* Jacques-Laurant Agasse (1767-1849)
wie in master yn it werjaan fan de bân
tusken ruter en hurddraver.

** Edwin Landseer (1801-1873)
eksposearre al yn de Royal Academy
fan Londen doe’t er sechtjin wie.