Sy wennen tusken keale muorren,
libben om de lea mei ’t swart
en yn de geast de grime,
hiene noch net út it swarte doard,
hoewol’t de hannen harren flimen.

De diktatuer hie lang al duorre,
Franco, hearsker mei geweld,
wat op it reade rime,
hie allinnich syn soldaten teld,
de froulju waarden swarte skimen.

Dan sy, de frou mei ljochte holle,
wie oarsom, hoewol yn ’t swart,
in roas dy’t folút bloeide
foar soldaten yn de striid tekoart
fergoede, neat wie har tefolle.

* Charles Counhaye (1884-1972)
paste it donkere ekspresjonisme oan
oan syn eigen wrâldfisy, it kommunisme.

’t Wie snein en dus tink om de sabbatdei,
hawar, ’t is tastien om te rinnen,
want God hat beide skonken jûn,
jim binne net oan ’t hússtee bûn
en beien plôkje, wis, dat mei
as boer en syn boerinne.

Se wiene by de âlde yp lânsrûn
en hiene lang syn wûnen skôge,
de stam troch wyn en bliksem bryk,
de boer tocht oan syn rimmetyk,
syn frou oan sûnens yn de jûn
fan ’t libben, sa foltôge.

Dy sneintejûn fernaam er dat de gryp
him griep, hy hie ’t te pakken krigen,
hoewol’t er tocht hie om de snein,
sy tocht noch inkeld oan de ein
en bea: ‘O Hear, net as dy yp,
ik sil der net om lige.’

* Ferdinand Georg Waldmüller (1793-1865)
wie in Eastenrykske skilder
dy’t yn in realistyske styl
lânskippen skildere.