Dochter van Zion, zwart is je kleed,
gebogen je rug en je hoofd,
je handen zijn slap in je schoot,
vergeten is ’t hart hoe je heet,
al lang van de liefde beroofd,
hoe groot is je nood.

Dochter van Zion, wees niet meer bang
voor honden die blaffen ’t refrein
van handen geboeid op de rug;
de ballingschap duurt al te lang,
maar Hij die er is, zal er zijn
en brengt je terug.

Dochter van Zion, zie hem daar staan,
word wakker en kijk naar dat kind,
zijn handen gestrekt naar je uit,
een oproep om met hem te gaan
naar waar je de weerklank weer vindt,
Jeruzalem fluit.

* Jean Portaels (1818-1895)
Schilderij ‘Dochter van Zion’

Ze gaan niet verder dan de poort,
daarachter ligt gewijde grond
en ver daarboven is de hemel,
waar Maria ’t bidden  hoort:
‘Geef ons de woorden in de mond,
ons eigen spreken is gewemel.’

Het wemelt in Jeruzalem
van iedereen die maar verschilt
van mensen die ook stilte haten;
zo houdt ieder van zijn stem
tot in de nacht de stad verstilt
tot ’s morgens vroeg, men kan ’t niet laten.

De antiquair heeft al verspreidt
de geur van oudheid in het rond
en voegt daarbij welluidend woorden,
die aan rijken zijn gewijd:
‘Prinses, de zinnen uit uw mond,
zij spreken als uit hoge oorden.’

* Jean Lecomte du Nouÿ (1842-1923)
Schilderij ‘Christenvrouwen bij het graf van de heilige Maagd’

** Charles Clairin (1843-1919)
Schilderij ‘Een prinses op bezoek bij de antiquair’