Dêr lizze sy foar dea,
strieden foar it fiskersrjocht,
dat har yn fûle opstân brocht,
sy woene ’t leafst net stjerre.

Dêr steane de sjendarmes, koppen
fan de alderheechste plicht,
de spatten bloed noch op ’t gesicht,
sy ha ta oarder roppen.

Dêr stiet de offisier, de finger
wizend nei it sljochte folk,
hy is foar syn sjendarmes tolk,
jout oan ’t geweld syn slinger.

Dêr stiet de magistraat foar ’t finster,
lokkich dat it ôfrûn is,
fan syn sjendarmes is er wis,
de opskuor is it minste.

Dêr leit devoat de non op knibbels,
biddend foar it sieleheil
fan har, foargoed no ûnder seil,
’t gesicht yn reade ribbels.

* James Ensor (1860-1949)
kaam op foar de ferdrukten yn de maatskippij,
mei it skilderij ‘De sjendarmes’ foar de fiskers
fan Oostende, dy’t yn opstân kamen

Kin de see noch moaier wêze:
flak, belein mei sulvergoud,
dat útrint op ‘e rots en ’t strân,
gjin wurk fan minskehân,
dy’t wol de boaten bout.

It strânfolk hat de see foar eagen,
fielt him as de rots sa sterk,
want is de wyn op syn gemak,
dan sylt de boat in rak,
seeweardich is syn merk.

Kin de see noch wylder wêze:
hege weagen troch de stoarm,
dy’t stowe oer de rots en ’t strân;
wat kin in minskehân
by’t roppen fan alarm?

It strânfolk hat it skip foar eagen,
dat de brâning stikken slacht,
dy’t mei de drinkeldeade smyt,
wylst raast it rûge liet
fan needwaar yn de nacht.

* Willem Anthonie van Deventer (1845-1880)
Skilderij ‘Seegesicht oan de kust’

** Wijnand Nuyen (1813-1839)
Skilderij ‘Skipbrek op in rotskust’