De see dûkt út it tsjuster op
as ’t earste ljocht strykt oer de kym
en út ‘e fierte noeget al de rop:
‘Kom op, jim bea wie dochs om wyn?’

De float sylt noch mei sinneskyn
de haven út, it net leit klear
om op ‘e  fiskgrûn rap it wetter yn,
gjin tel oan tiid foar brea en Hear.

De see lûkt oan in donker kleed,
dat skomjend weaget, bol en hol,
de botters brûze binne foar’t de need
leart bidden, dêrom: ‘Tankewol’

* Peter J. Slerkenburg (1955-2000)
Skilderij ‘Silende skippen mei in stêd yn de fierte’
Skilderij ‘Float fan botters dy’t yn in haven farre’

Hy kaam yn ’t pak yn ’t atelier,
wist net wat de bedoeling wie,
dochs klaaide hy him út,
omdat de skilder nedich hie
in bleat model foar ’t iepen rút.

Hy moast posearje mei in fee
yn stjerrejurk foar syn geslacht,
mar ’t wie in frjemd kontrast:
hy hold har fêst, sloech ’t wiif gjin acht,
de grize kop hie mannich barst.

De keunst lit klear it libben sjen
sa tusken bleat en mearke yn,
in nuver aventoer;
de dea skinkt inkeld kleare wyn
en achter ’t rút bloeit de natoer.

* Léon Frédéric (1856-1949)
Skilderij ‘Atelier’