Gustave Doré

Befrijd fan slavernij
gie ’t Godsfolk op ‘en paad,
de geast en ’t lichem frij,
hat Mozes harren laat,

in tocht oer stien en sân
mei fjoerkolom en wolk
nei ’t fiere heitelân,
sjedêr komt Jakobs folk.

Gelokkich folk dat streamt
troch ’t bêd fan de Jordaan,
in rige dy’t al dreamt
om tinten op te slaan,
in rûnte as in wolk,
in waarmte as fan fjoer,
’t is feest foar hiel it folk,
it hat no rêst en doer.

De stiennen rôlje oan,
foar elke stamme ien,
it giet fan heit op soan
wat sprekt út elke stien:
de paden rinne troch
foar minsken ûnderweis,
gjin fuotstap is omdoch,
God sels is mei op reis.

En binne tolve lein,
de lêste stappen set,
hâldt op de mannarein,
wit elk fan stien en wet,
dan wurde fjilden wyt,
de risping is nei-oan
en as it folk brea yt,
dan is it Pesachmoarn.