januari 4, 2017
fan Gustave Doré*
Nei Judas kaam de tiid werom
fan heidendom en hongersneed,
de eigenheid gie yn de ban,
de rop klonk yn de heechste need
om liederskip: broer Jonatan!
Mei Jonatan waard der wer boud
oan timpel en Jeruzalem,
de eigenheid kaam doe werom;
as hegepryster kriich er stim,
as moedich generaal de rom.
It gie wer op in fjochtsjen oan
tsjin hynders yn in laffe leach,
in striid dy’t duorre oant de jûn,
it waard foar ’t hynstefolk in pleach,
foar Jonatan de ear, hy wûn.
It rûn mei Jonatan doe troch,
want ôfgod Dagon liet him sjen,
syn timpel moast noch yn de ban,
yn fjoer en flam gie dy ferlern
troch ’t liederskip fan Jonatan.
* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Jonatan ferwoastet
de timpel fan Dagon’
januari 3, 2017
van Elihu Vedder*
Zo leef ik dubbel: zee en land
zijn door de tijd heen mijn domein,
ik kom niet verder dan het strand,
maar in de zee is elke afstand klein.
’t Gevoel is voor mij dubbel, want
ik zwem de hele aarde rond,
maar kom ik verder dan het strand,
dan raak ik bij de mensen zwaar gewond.
Toch voel ik in de zee ook pijn,
de vissen kijken mij niet aan,
ik pas niet in hun levenslijn,
dus kan ik beter naar het strand toe gaan.
Daar lig ik dubbel: vrouw en vis
en schaam me diep voor alle troep,
ik weet niet wat nu beter is,
de stilte van de vis of luid geroep.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘De sfinx aan de kust’