januari 14, 2017
fan Gerard Hoet*
Lit ingel Gabriël mar sizze
wat er yn de timpel die,
want Sacharias koe it net,
hy wist him dêr gjin rie,
gjin wurd om út te lizzen.
It folk mocht net de takomst misse,
teken dêrfan waard it bern
fan Sacharias en syn frou,
hy koe it sa net sjen,
’t wie foar har net te rissen.
Dus moast er njoggen moannen swije,
noch de seine noch ’t ferhaal
oer ’t letter libben fan har soan,
de Geast soe jaan de taal
dy’t oanspriek: útsicht krije.
Sa hat de ingel it ferhelle,
want de pryster koe it net;
de wei fan Gabriël rûn troch
nei ’t stedsje Nazaret
om mear noch te fertellen.
* Gerard Hoet (1648-1733) e.o.
Yllustraasje ‘Sacharias yn de timpel’ (út LaHaye Bibel)
januari 13, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
It skûtsje fan de Iselmar,
grien as it grutte wetter,
kriich mei de see in hechte bân,
mar hjoed wie ’t danich yn de war…
’t bedarre op it Frouwesân.
It swurd stiek net mear al te djip,
oars kaam it op ’e teannen
fan baaiers, allegearre fan;
sy hiene foar it skip in tip:
‘Lit elkenien de kont hjoed sjen.’
Mar doe’t it skûtsje stykjen bleau,
begûnen sy te blazen
en mei de skonken wyld te slaan,
sadat it skip op slach wer dreau,
it wie mei sizzen net te dwaan.
Foar baaiers wie de kont te sjen,
mar net foar oare skûtsjes,
dy bleauwen fan de sânfrou frij;
foar ’t seeskip wie de striid ferlern,
spytgnyskjend rûn it wiif foarby.
