januari 20, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
De ein fan ’t wâld fangt faak de wyn,
mar by Wâldsein wie ’t suver stil
en mei de bêste wil
hold elk de gong deryn.
De peilstôk waard al gau in kloet,
de jonge peiler sterke fint,
oan hantsjedrukken wend
mei op it swurd de foet.
En elke lange stôk oan board
kaam rap omheech en yn de fok,
te slop foar noch wat lok,
de sinne wie in kloat.
Wâldsein, de grutske W yn ’t seil,
op ’t eigen wetter favoryt,
waard lêste, read fan spyt,
mei stokjes sûnder neil.
januari 19, 2017
fan Marc Chagall*
Se wiene nei it doarp marsjearre,
soldaten mei in rûn symboal
en op it skouder ienenfjirtich,
se wiene út op drank en hoal,
foar har koe neat de nacht bedjerre.
Se wiene ier wer ôfmarsjearre
op ’t klopjen fan de holle kop,
noch op it skouder ienenfjirtich,
foar ’t migen holden se in stop
en koene de fioele hearre.
De snaren ha wol oeren klage
om ’t lyk dêr tusken seis kear ljocht
en fammen yn har eare oantaast,
de biezem hat de troep opsocht
en alles fan de strjitte fage.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘Soldaten’
Skilderij ‘De deade’