januari 24, 2017
van Elihu Vedder*
Beide hielden van de branding,
vlogen golvend met de koppen mee,
eerst naast elkaar, de één dan hoger
dan de ander, krijsend boven zee
victorie, daarna kwam de landing.
Onafscheidelijk die beide
met hetzelfde ritme in de vlucht
tot op een dag dat werd verbroken
met een tuimeling en in een zucht
was daar de nederlaag na ’t strijden.
Hij alleen zag toen de stranding
van zijn maatje, biddend boven hem
bewoog hij in hetzelfde ritme,
solo, toen verhief hij kop en stem
en met zijn treurzang zong de branding.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘De stervende meeuw’
januari 23, 2017
Kin foar himsels de moarntiid sprekke,
de wredens fan de grauwe winterwrâld,
dy’t roetkâld priket yn de hûd?
Hy sil it eachweid iepenbrekke.
It lûd komt út ’e fierste fierte,
dêr’t yn de dize leit de Snitser mar,
de froast bestjurre al it far,
wat klomske fûgels witte litte.
Mar harkje dêrnei nei de barsten,
dy’t mannichfâldich skuorre yn it iis,
de moarntiid sprekt fan lang net wiis,
it tempo is mei trije hasten.
Sjedêr de peallen foar de touwen,
dy’t grutte skippen hâlde oan de wâl
en steane foar de iisgroei noed,
de hannen bliuwe yn de mouwen.
