februari 17, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2004
It wie stil en ek noch hjit,
gjin sylwaar mei in wollen mûtse,
mei in koele holle, sûnder swit,
liet Eldert* slim syn skûtsje rûtse.
Yn de buert fan ’t Hearrenfean,
dan foer hy foar de blauwe wimpel,
dy soe by de reade mûtse stean,
dus read-wyt-blau, sa bleau it simpel.
Op in protsje op it dek,
soks koe wol nei de finish lije,
út ’e skroeven, wa wie dan net gek
fan blidens, woe de drokte mije?
Kampioen, fan feest nei feest
en altyd mei deselde mûtse,
mar no sûnder dat it boatsje racet,
dochs is sa’n ear net wei te poetsen.
* Eldert Meeter fan Boalsert
februari 16, 2017
fan Frits van Hall*
Hy wist fan syn kreaasje
de achtergrûn: it lânskip fan smaragd,
de ealstien fan ús Nederlân,
dan noch Van Heutz, de man mei macht
yn Ynje, strider foar de naasje.
Van Heutz wist hoe te striden
foar ’t folk fan Nederlân, dus helje wei
wat groeit op fjilden fan smaragd
en jou de kûgel oan it skaai
dat oars net hat as bloed te bieden.
De keunstner hat ek striden,
tsjin ûnderdrukkers fan it eigen folk
en smachte nei in frij bestean,
hy waard fan trouwe freonskip tolk,
mar moast sa fan it libben skiede.
Uteinlik hat er witten
dat syn kreaasje wie net neffens ’t rjocht
om foar de frijheid yn te stean;
net mear syn byld yn ’t folle ljocht,
dus moast Van Heutz dat libben litte.
* Frits van Hall (1899-1945)
Van Heutzmonumint