maart 14, 2017
Antoine Joseph Wiertz*
De hamer hangt nog in zijn zak,
als timmerman is hij nu klaar,
wie anders zal de kist dan dragen?
Medelijden past niet in zijn vak,
de dode zal er niet om vragen.
Gestrekte armen van verdriet
verlangen nog een laatste woord,
een antwoord op haar honderd vragen;
medelijden vraagt zij nu nog niet…
de dode heeft haar niet gehoord.
Vier handen op het ruwe hout
proberen door te dringen tot
de handen die de kleintjes droegen;
medelijden laat hen nu nog koud…
de dode weet niet van hun lot.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘Wezen’
maart 13, 2017
De holle hie ’k foaroer,
oars wie ik fierder rûn
en hie ’k der net by stilstien
dat wat fallen wie,
eins dûbel, sûnder stjoer
wie soks op slach ferrûn…
ik bin der net by fuortgien.
De fear foel samar op
dêr tusken swart en grien
as wie it in stillibben,
ynspirearre troch
in fûgel mei de rop:
‘Jim krije him te lien!’
De keunst wie ek syn stribjen.
Ik bûgde fier foaroer
en stoarre nei ’t palet,
teminsten sa’t it like,
mar de werklikheid
kaam skrinend op my oer:
de flinter wie te let
om foar him út te wiken.
