maart 28, 2017
van Antoine Joseph Wiertz*
van Nicolas-Antoine Taunay**
Hij wist dat het ging komen,
maar zijn ogen hebben ’t niet gezien,
omdat hij toen geblinddoekt was,
hij telde in zichzelf tot tien…
het bloed begon te stromen.
Zij wisten dat de guillotine
menigeen van ’t leven had beroofd
zoals de zeis snijdt door het gras,
toch blikten zij verstomd naar ’t hoofd,
ontdaan door ’t onvoorziene.
Zij konden ook niet alles weten
van de scherpe messen van de macht,
van vlammen dovend in de as,
van kort de dag en lang de nacht,
van voor de dood nog kreten.
De messen snijden door de tijden,
van de vroegste, nu en ga maar door,
door ander aard, onzuiver ras,
daar is de macht nu eenmaal voor
om andermaal te lijden.
* Antoine Joseph Wiertz (1806-1865)
Schilderij ‘Door de guillotine afgehakt hoofd’
** Nicolas-Antoine Taunay (1755-1830)
Schilderij ‘Triomf van de guillotine’
maart 27, 2017
Mei de baas foel net te spotten,
wat as peal stie boppe ’t fjild,
dêr’t feanarbeiders moarns betiid
al hinne setten om te wrotten:
grave, kroadzje, loegje en
ek lade yn de pream of ’t skip…
de baas syn eachopslach wie wiid.
Stadich glieden troch de oeren,
eagen kuerden nei de peal,
heech rizend boppe ’t fjild,
want soe de baas de koer al stjoere
om te skaften? Klear te sjen
wie de lawei no, ja ferhip,
in skoftke mar, want tiid wie jild.
Fleanend giene troch de jierren,
want de tiid hâldt nearne skoft,
mar dochs, dêr stiet noch de lawei
foar skiep dy’t yn de greide rinne,
frettend wurkje, skafte en
ek lizze, foar de mins de tip:
dy kombinaasje troch de dei.
