mei 1, 2017
Dêr rûn ik, wylst de wrâld stie stil
by ’t wekker wurden tusken nacht
en dei, dy’t my doe wolkom hiet,
net waarm, de dize lei noch kil
op ’t fjild, de sinne gie op jacht,
dus fluite ik it jagersliet.
De wolken namen oan de kleur
dy’t paste by it strieleskot,
yn ’t easten tilde ’t op fan reek;
ik stapte fluitsjend troch, de fleur
fan ’t jagersferske die my wat,
hoewol, yn jeien wie ’k in leek.
Ynienen bleau ik deastil stean,
want op it fjild beweegde wat,
in mem mei yn har spoar in bern;
’k rôp tsjin de sinne: ‘Lit har gean!’
Se draafden fuort, mem en har skat,
ik fluite no as reeëfan.
april 30, 2017
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
Victoria, de froulike fiktoarje,
keninginne fan it Britske ryk
oer alle parten fan de wrâld…
wa wie oan dizze frou gelyk,
koe ien har noch feroarje?
Sy waard net yn de keningswidze berne,
bleau allinnich, wie as iennichst bern
wol foarbestimd foar troan en kroan;
oan njoggen bern wie ’t wol te sjen,
sy liet har, iennichst bern, net kenne.
Har bern en bernsbern liet sy rûnom trouwe,
dat sy waard Europa’s beppe neamd
en keninginne fan de wrâld,
it Britske bloed hat oeral streamd
wêr’t hannen kamen út ’e mouwen.
Foarútgong wie it biedwurd yn har jierren,
ûnder stroom kaam ’t wurk yn elk fabryk,
fiktoarje fluite ek de trein,
mar wa’t doe earm wie, waard net ryk,
Victoria seach dat fan fierren.
Nei trijensechtich jier as keninginne
fan it Britske ryk en ek de wrâld,
liet sy matroazen nêst har rinne.
* Foto ‘Keninginne Victoria’
** Foto ‘Begraffenis fan keninginne Victoria’ (1901)