mei 20, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
It waaide dat it rikke
op Langwar, ’t wie mear as bar,
ûndjipte makke yn de war,
ien skûtsje koe de boaiem rikke.
Wat docht hy by de prikke
dy’t wat útstekt foar de kop?
Hy jout in wink, mar seit net: ‘Stop!’
De iene moat de oar net prikke.
De fokkenist lit fiere
wat er yn de hannen hat,
mar kin neat dwaan oan wat der bart,
de skipper sil it skûtsje fiere…
… nei it finishplak, teminsten
as it skûtsje fierder fart,
mar slacht it om, dan is it bard
en wurdt it op Langwar de minste*.
* Ljouwerter skûtsje
mei 19, 2017
fan ûnbekend*
As offisier kin ik wol stjoere
myn soldaten wêr’t ik wol,
mar doe’t myn feint op bêd lei,
skeat daliks ’t moed my fol.
Ik stie by him mei lege hannen,
yn de frjemdte as Romein,
besetter, sa’t it hjir leit,
wie alles dêrmei sein?
Wol boude ik de synagoge,
net mei hannen, mar mei jild,
dus ha ’k hjir wat te sizzen,
bin ’k boppe oaren tild.
Resint hie ’k heard fan preker Jezus,
mar dy bêste man koe ’k net,
twa âldsten rap derhinne,
’t wie oars as ‘mars’ of wet.
Doe’t ik fernaam, hy woe wol komme,
leaude ik, it kaam wol goed,
al wie it ek op ôfstân,
dat joech de boarger moed.
In offisier kin dan wol stjoere,
mar de geast keas hjir in wei
dy’t my it swijen oplei,
myn feint kriich wer syn draai.
Foto ‘Romeinske offisier’