juni 21, 2017
fan Ilja Repin*
Sels ik, behearder fan de synagoge,
bliuw net frij fan leed en dea
dy’t taslaan yn de eigen wente,
it gie net om myn eigen siel en lea…
de dea fan bern kin dochs net doge?
Us lytse faam wie siik, ik seach har lijen,
koe ’t net oansjen hoe’t se lei
en ha it oan de mem oerlitten,
ik wynde my as heit der sa foarwei,
dochs woe ’k it wer yn lykwicht krije.
De man út Nazaret seach ik op strjitte,
bin op slach nei him ta set,
op knibbels ha ’k syn help ynroppen,
ik hearde roppen dat it wie te let…
soe ik as heit it dan net witte?
Mar Jezus woe sa net, ik kriich fertrouwen,
hoe of wat, ik wist it net,
’k bin hymjend nei ús wente drafke
en seach en hearde ’t daliks, ’t wie te let:
in aaklik kleiliet fan de frouwen.
Doe’t Jezus sei, ús famke lei te sliepen,
hearde ik, dat wie net sa
en bûtendoar waard lûdop lake;
syn grutte hân gie op har hantsje ta…
se die de eagen daliks iepen.
*Ilja Repin (1844-1930)
Skilderij ‘De opwekking fan de dochter fan Jaïrus’
juni 20, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Hij speelde toen de zon nog scheen
’t gewone spel zoals een jongen doet,
hoewel hij was geboren
voor de troon, door heel het volk begroet,
maar toen de zon die dag verdween,
kwam mama ’t spel verstoren.
Er was toen nog geen sprake van
de engel van de dood, de nare nacht
voor elk die eerst geboren
was, hij schreed langs de soldatenwacht,
bestreed Egyptes slavenplan,
kwam zo het levensspel verstoren.
Zij sprak als moeder toen geen woord,
verstomd door wat de vroege morgen bood
aan wie het wilde horen:
jammerklachten over wie was dood,
haar dode zoon bleef ongehoord,
werd op haar hand opnieuw geboren.
Hij voelde beide, warm en koud,
zijn blik ving Mozes op, ’t gevonden kind,
bij ’t slavenvolk geboren,
opgevoed aan ’t hof, nu kwaadgezind,
als hij verdronken was, werd niet gerouwd,
nu heeft hijzelf zijn kind verloren.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘De dood van de eerstgeborene’